Lengst í leyndardómaveröld,
lýsir halastjarna.
hingað hún skín,
HALE BOB.
Fyllir hjörtu allra barna.
Hún geysist um geiminn,
gul og fegurðarrík,
ljós sem lýsir heiminn,
er þó liðið lík.
Fyrir mörgum milljónum árum,
úr óendanlegri fjarlægð,
fylltist stjarnan tárum
og fær nú fyrst sína frægð.
Nú fjölskyldurnar á bílunum þjóta,
út í sveit og kyrrð,
þau fegurð hennar njóta,
við mannskepnan, stjörnunar hyrð.
Halinn langur,
stjarnan skær,
halinn langur gangur,
og lífsins kær.
Maður fyllist löngun,
í að vita meira og meira,
við með fjölmiðlaböndum,
vitum fleira og fleira.
|
